انسان با سه بوسه تکمیل می شود

 بوسه مادر که با آن پا یه عرصه خاکی می گذاری

 بوسه عشق که یک عمر با آن زندگی می کنی

  بوسه خاک که با آن با به عرصه ابدیت می گذاری 

تا دیده ام به روی جهان باز شد، زشوق
لبخند مهربان تو جان در تنم دمید
فریاد حاجتم چو برون آمد از گلو
دست نوازش تو به فریاد من رسید

کنار کوچه بچه های پس

تو بهت رعشه و رگ

گرد و سوزن

کنار مادرکهای شناور

روی سمفونی نفرین، شیون

کنار فقر گلبانوی ایثار، که می فروشه تنشو تیکه تیکه

کنار مرد دریا بغض خسته که وا می باره از هم چیکه چیکه

به من چه سرخی میخک تو مرداب

به من چه رقص نیلوفر روی آب

قفس، بارون کابوس کبوتر

به من چه کوچه باغ شعر سهراب

ستیز تگرگ و گلبرگ

مصاف آیینه و الماس

پیکار کبریت و خرمن

نبرد ارکیده و داس

نیکوس کازانترکیس گفته : " بزرگترین اشتباهی که در زندگیم انجام دادم

این بود که در نوجوانی به یک پروانه کمک کردم از پیله اش بیرون بیاد ،

پروانه تلاش می کرد و من باشکستن پیله به او کمک کردم پروانه بیرون آمد

 اما چند دقیقه بعد مرد .نمی دانستم که این دخالت من

 یک روند طبیعی رو بهم میزند "
کازانترکیس می گوید که هیچگاه در تمام عمرش

به این اندازه احساس پشیمانی نکرده است .
خـــــداجون کمکمون کن تا بفهمیم و یاد بگیریم که مرز دخالت کردن

 در زندگی  آدمها به بهانه کمک کردن به اونها تا کجاست ؟

 مرزی که چیزی رو نشکنه ، مرزی که ویران نکنه .

خوش به حال غنچه های نیمه باز

بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
                                                    برگهای سبز بید                                                     
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
 نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگارا
 خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
 خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
 خوش به حال جام لبریز از شراب
 خوش به حال آفتاب
 ای دل من گرچه در این روزگار
 جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی نوشی ز جام
 نقل و سبزه در میان سفره نیست
 جامت از ان می که می باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
 ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
 گر نکویی شیشه غم را به سنگ
     هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

فریدون مشیری

من دنیا را با تمام زشتی زیبایی دوست دارم و با تمام وجود درکش خواهم کرد
… آسمان را دوست دارم چون آبی ست رنگ محبت
… خورشید را دوست دارم چون گرم و صمیمی ست
 …ابر را دوست دارم چون همچون دلم گرفته ست
 …باران را دوست دارم چون پاک است
 …خیس شدن زیر باران را دوست دارم چون همدل با قطره ها شدن است
… باران را از پشت پنجره دوست دارم چون گرمی اش را روی گونه های سردم حس می کنم
… مه را دوست دارم چون هیچکس و هیچ چیز را جز روبه رویم نمی بینم
… خاک را دوست دارم چون وجودم از اوست
 …درخت را دوست دارم چون لطیف و پر بار است
… رود را دوست دارم چون صاف و ساده است
… کوه را دوست دارم چون نماد استقامت تنهایی ست
… گل را دوست دارم چون در حد اقل عمر کمش زیباییش را نشان می دهد
… نسیم را دوست دارم چون روح خسته ام را نوازش می دهد
… باد را دوست دارم چون مرا به سوی تو می آورد
 همه اینها را دوست دارم چون در آن خدا را می بینم …

چه زیبا خواهد شد اگر،در این چند صباح که میهمان تن خویش هستیم،

با شاه کلید عشق ، قفل دل های بسته ر ا بگشاییم.

تا بتوانیم میزبان همه ترانه ها باشیم.اگر عشق را بشناسیم دیگر

در قید و بند ارزش گذاری سطحی نخواهیم بود،

زمانی که از سایه های کابوس وار نفس،انصراف دادیم،عشق در

ما قدم میگذارد.آنگاه آرامش معنا پیدا خواهد کرد.

شاید ما از تاریکی درون ، فقط رنج ببریم، ولی بدون عشق از

سرما خواهیم مرد.عشق چه بی ما و چه با ما از دروازه وجود

خواهد گذشت، ای کاش بتوانیم به هنگام عبور دریافتش کنیم.

اگر بتوانیم همچون شمعی ، بذل سر و تن کنیم،بار جسد را از

دوش جان بر زمین نهاده واز پیله خواب به در آمده ایم.

سر گذر پیاده ها ، از خاکسترپروانه ها ،در خواب مخمل ناز

کنار اشک پشت نقاب ، بیا عشق را باور کنیم.

                                                                  بهشت این دنیا، عشق است و وفاداری.

*

شاگردی از استادش پرسید:" عشق چیست؟ "

استاد در جواب گفت: " به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور.

اما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی

به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی! "

شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.

استاد پرسید: "چه آوردی؟ "

و شاگرد با حسرت جواب داد: " هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های

پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم ."

استاد گفت: " عشق یعنی همین! "

شاگرد پرسید: " پس ازدواج چیست؟ "

استاد به سخن آمد که : " به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور.

اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی! "

شاگرد رفت و پس از مدتی کوتا هی با درخت برگشت . استاد پرسید

که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت:

" به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم.

ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم."

استاد باز گفت: " ازدواج هم یعنی همین"

      به نظر شما عشق و ازدواج یعنی همین؟؟!   

 شنیده بودم که عشق با شعف همراه است اما ، از شنیدن اینکه فرهادها از عشق شیرین ها خود را می کشتند و مجنون ها بخاطر عشق لیلی ها از کار و زندگی می افتادند هیچ گاه به شعف نمی رسیدم و در هیچ یک از این ها عشق الهی را نمی دیدم. هرچند که اطرافیانم همواره ، خواهانِ عشق بودند اما همیشه با افتخار می گفتم :" اگر این اسارت ،عشق است ، من هیچ گاه خواهانِ عشق نیستم."

عشق در نگاهِ آنها اینگونه بود ، که معشوق را همچون قناری در قفسی حبس می کردند تا بتوانند از وجودِ او در نزدیکی ِ خود لذت ببرند. شنیدم که عاشقی به معشوقش می گفت :"عزیزم تو مالِ منی!!!!!!!".

چندین سال برایم اینگونه گذشت. در این مدت از اطرافیانم می پرسیدم عشق چیست؟ در اکثر پاسخ ها عشق همان اسارتی بود که من از آن می گریختم. تا این که توانستم با عارفی صحبت کنم و با یک برداشت ذهنیِ عالی که قدرت ِ توان بخش عشق را بیان می کرد آشنا شوم.

از او پرسیدم: عشق چیست؟

گفت :  عشق نیرویی است که اگر بخواهی  در وجودِ تو غرق می شود . نیاز به جاری شدن دارد تا تو آن را حس کنی پس تو معشوقی بر می گزینی تا با جاری کردنِ عشقِ درونی ات به او به شعف برسی.

پرسیدم : چرا خیلی ها ، با عشق اسارت می سازند؟

گفت : عاشق گل هیچ گاه بخاطر ِ علاقه زیادش به گل آن را از بوته جدا

نمی کند تا در لیوانِ آبی آن را در کنج خانه حبس کند . عاشق حقیقیِ گل آن را در بوته باقی می گذارد تا از رشدِ گل به شعف درآید.

گفتم : اینگونه خیلی سخت است و خیلی از انسانها نمی توانند دوری از معشوق را تحمل کنند!

اوگفت : عاشقانِ گل همه گل پرورند    زحمتِ گل پروری برخود خرند

اگر عشق مادرت به تو باعث می شود که همواره او تو را در خانه حبس

می کرد تا نکند که از دست بروی تو هیچ گاه رشد نمی کردی.هرچند که برای خودِ او رنجی بزرگ بود .

او به من گفت : *" من شوقِ عشق را به تو خواهم آموخت . اعمالِ ما به ما وابسته اند همچون درخشندگی به فسفر . درست است که اعمالِ ما، ما را

می سوزانند ولی تابندگی ما از همین است و اگر روح ما ارزش چیزی را

داشته دلیل به آن است که سخت تر از دیگران سوخته است."*

سنگ سیاه زمانی به مجسمه ای زیبا مبدل می شود که ضرباتِ چکش ِ مجسمه ساز را تحمل کند . و این گونه است که تو لایق عشق الهی خواهی شد .

گفتم: هرچند که پذیرش این نوع عشق سخت است، بااین حال من با تمامِ وجود آن را می پذیرم .

و او گفت: * "برایِ من شنیدنِ این که شن ساحل نرم است کافی نیست

می خواهم پاهای برهنه ام این نرمی را حس کند . معرفتی که قبل از آن احساس نباشد برای ِ من بیهوده است"*

.

در نهایت از تمامی آنها که هستند تا بتوانم عشقم را جاری کنم متشکرم

تمامی متن های داخل ستاره از کتابِ ( مایده های زمینی) اثرِآندرژید و شعر از دکترسید مهدی ثریا است

*****با تشکر از دوست عزیزم مهرنوش*****

دانه‌ای‌ بیفشان‌ تا جهان دسته ‌گلی‌ زیبا به‌ تو هدید کند

میدونی وقتی گریه میکنی چرا چشاتو میبندی ؟

وقتی میخوای از ته دل بخندی

وقتی میخوای کسی رو که دوسش داری ببوسی 

 یا

 وقتی میخوای  تو رویا بری چرا چشاتو میبندی ؟

چون قشنگ ترین چیزا تو این دنیا دیدنی نیستن ....

به گنجینه اسرارم سرزدم ؛ درش را گشودم سرّدیگری درکنج آ ن جا دادم ؛ درش را بستم وبا او به گفتگو نشستم ،

 بارسنگین دلم سبک شد ، چون مید انم  رازم را هرگزفاش نخواهد کرد، از رازم با او     گفتم ، لبخندی زد و

گفت کلید دلت را گم نکن.

گفتم  تا دست توست در اما ن است.

گفت اگر یک روز دلت طوفانی شد خواستی پس بگیری؟

گفتم اعتنا  نکن.

گفت اگر التماس و زاری کنی؟

گفتم  بازکلید دارم ، تو باش.

گفت اگر از خود بی خود گشتی ، آن وقت چه شود؟

گفتم  آنگاه اشکم را با خاک، طوفان گل کن ، روح وجسمم را زیرآن مدفون کن.  

گفت فانی گشتن هم ، خود عالمیست!

گفتم ای داد من کیم  ، کزهر دو عالم غا فلم

دلم به وزن آفرینش گرفته است ...

 حدیث جدایی یا نزدیکی نیست ... !

 قدر یکدیگر را نمی دانیم ... در دنیایی کوچک هر یک به اندازه قلب خویش گرفتاریم ...

 « از هیچ کس نمی پرسند چه هنگام می تواند خدانگهدار بگوید ...    

 از عادات انسانیش نمی پرسند ...

از خویشتنش نمی پرسند ... »

 کاشکی مثل روزهای عید هر روزمان را ..

 هر لحظه مان را لبریز از عشق قناعت گونه صرف می کردیم ...

 و بین دلهایمان این همه گله دیوار نشده بود ...

 کاشکی روزهای واپسین عاشقی فرصتهای غنیمتمان بود ...

یکدیگر را می فریبیم ..

 دل خویش را یک بار هم که دریایی می کنیم طوفانی میشود !

 می خورد به صخره ها می تازد...

 ویران می کند ...

 چرا ما یاد نگرفته ایم قانون وفاداری را ....

 چرا سخت شده است گذشت و گذشتن و دوست داشتن و دوست داشته شدن بی شائبه ... بی    محابا ... بی پروا ...!!!

دلم گرفته است به وزن آفرینش ...

به بلبلی عاشق گفتم ....

تا به حال از گلی پژمرده سراغی گرفته ای ...؟

با بوته ای سرما زده همنشینی کرده ای....؟

به عیادت گل حسرت رفته ای .....؟

بوسه ای بر گلبرگهای گل انتظار نشانده ای ....؟

تا به حال در گورستان پائیز بوته لرزانی را در آغوش گرفته ای…….. ؟ قلبت را بر خارش فشرده ایی ......؟ با خون گرمت آبیاریش کرده ای......؟ و با گرمای وجودت معشوق را به گل نشانده ای....!!!!؟؟؟؟

تو هم مثل ما انسانها هزار رنگی و عاشق رنگ ...کنار گلی خوشرنگ می نشینی.. آواز ریا سر میدهی گل دلداده را رها میکنی .... می پژمرانی .....تمامی عمر کوتاهش را به انتظارت می نشانی ...و هوسبازانه به خلوت گلی دیگر می گریزی... !!!

 کاش دنیا خانه مهر و محبت بود ... کاش می توانستیم بی خیال و فارغ دست بگشاییم و همه را

در آغوش بگیریم بی سختی ... کاشکی چشمهایمان خالی از ریا بود و حرفهایمان حرف باد و یک

 روز و دو روز نبود... دیگر جای گله نیست ... من بدین بی مایگی ... بدین افسردگی نگاهها عادت

می کنم کم کم ... و چه بد است عادتهای سنگی ...چه سبک شده است هستی پشت لبخندهای

 دروغینمان ! کاشکی وزن بیشتری به روی شانه حس می کردم ...

کاشکی از این دریاچه روزی بیرون شوم .. چشمه ای ... لب جویی ... و نگاه مهربانی که تا آخرین روز

زندگیم مهربان باقی بماند ... نه بماند… حتی خشمگین ولی بمان.                                                                                   

خداحافظ.
[عناوین آرشیوشده]