 |
 |
به گنجینه اسرارم سرزدم ؛ درش را گشودم سرّدیگری درکنج آ ن جا دادم ؛ درش را بستم وبا او به گفتگو نشستم ،
بارسنگین دلم سبک شد ، چون مید انم رازم را هرگزفاش نخواهد کرد، از رازم با او گفتم ، لبخندی زد و
گفت کلید دلت را گم نکن.
گفتم تا دست توست در اما ن است.
گفت اگر یک روز دلت طوفانی شد خواستی پس بگیری؟
گفتم اعتنا نکن.
گفت اگر التماس و زاری کنی؟
گفتم بازکلید دارم ، تو باش.
گفت اگر از خود بی خود گشتی ، آن وقت چه شود؟
گفتم آنگاه اشکم را با خاک، طوفان گل کن ، روح وجسمم را زیرآن مدفون کن.
گفت فانی گشتن هم ، خود عالمیست!
گفتم ای داد من کیم ، کزهر دو عالم غا فلم
روزی به شهری سفر خواهم کرد که دلم هرگز نگیرد ... خسته از این رنگهای سفید وسیاه ...
از این پیچش و التهاب واژه ها و مبهوت از این سکون لحظه ها دایره وار به گرد خویش چرخیده ام و پیوسته
از خود می پرسم آیا دنیا همین قدر کوچک است ؟ همانند مورچه ای که درون یک قطره آب زندانی شده است ...
شاید روزی بشود از این قطره آب خود را رها کنم و به شهری بزرگتر که دریاچه اش یک قطره آب نباشد سفرکنم...
به شهری کوچ خواهم کرد که دریای ذهن من اسیر قطره خرده فکری سراب گونه نشود ...
من از آدمیان خسته و به آدمیان مشتاقم ...
من ذهن خویش را تکانده ام از همه مشقتها و از همه اسارتها و نفرتها و خستگیها ..
اکنون که با سربلندی به این احساس نائل آمدم می خواهم راه خویش گیرم و
به شهری سفر کنم که خدا آنجا فانوسی برایم روشن گذاشته است ...
*************
اگر فردا هرگز نیاید
ما اطمینان داریم که همیشه فردایی هست تا خطایی را جبران کنیم.همیشه روز
دیگری خواهد بود تا عشقمان را نسبت به دیگران ابراز کنیم.اما اگر امروز تنها روزی باشد که برایمان باقی مانده است،
آیا بهتر نیست همین امروز به عزیزان خود بگوییم دوستشان داریم.
پس امروز به عزیزان خود نزدیک شوید و در گوششان نجوا کنید :
دوستتان دارم و همیشه برایم عزیز هستید.
 |
 |
