 |
 |
به آرامی آغاز به مردن می کنی،
اگر سفر نکنی،
اگر چیزی نخواهی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر از خودت قدر دانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن میکنی
زمانیکه خودباوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.
به آرامی آغاز به مردن میکنی،
اگر برده عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی،
اگر روزمرگی را تغییر ندهی،
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی،
اگر از شور و حرارت،
از احساسات سرکش،
و از چیزهائی که چشمانت را به درخشش وا
می دارند
و ضربان قلبت را تندترمی کنند،
دوری کنی.
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی،
اگر هنگامیکه با شغلت، یا عشقت شاد نیستی،
آنرا عوض نکنی،
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی،
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یک بار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی.
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری بکن!
نگذار که به آرامی بمیری!
شادی را فراموش نکن!
نه شیطان بود نه وسوسه
نه سیب سرخی
نه هیچ افسانه دیگر،
فقط احساس عشقی بود
در رگهای یک زن
و قلبی که می تپید
برای یک مرد،
و داستان آفرینش این بود.
آنچه شما را در قید نگاه می دارد، شهوت زندگی ناکرده است.
 |
 |
