 |
 |
خانه دوست کجاست ؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذرشاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
نرسیده به درخت
کو چه باغی است که ار خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به انداره پر های صداقت آبی است
می روی تاته آ ن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل پای فواره اساطیر زمین می مانی
و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا ! خش خشی می شنوی
کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور
و از اومی پرسی
بنشینیم و بیندیشیم
این همه با هم بیگانه
این همه دوری و بیزاری
به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟
و چه خواهد آمد بر سرما، با این دلهای
پراکنده
* * * * * * * * *
در انتهای حیات ما بدین سنجیده نخواهیم شد که:
چند مدرک دانشگاهی دریافت کرده ایم
چه مقدار از مادیات دنیا برای خود اندوخته ایم
سنجش ما بر این اساس خواهد بود که:
من تشنه بودم و تو مرا سیراب کردی
من عریان بودم وتو مرا پوشاندی
من بی خانمان بودم وتو مرا اسکان دادی
تشنه،ولی نه فقط تشنه آب بلکه تشنه محبت
عریان،نه فقط از برای لباس،بلکه عریان از عزت و احترام
بی خانمان ولی نه تنها در طلب خانه ای از خشت خام بلکه به
سبب خروج از عوالم انسانی
بنابر این جسورانه عشق بورز …احترام کن و بپذیر
(مادر ترزا)
اگر قرار است برای چیزی زندگی خود را خرج کنیم ، بهتر آن است که آنرا خرج لطافت یک لبخند و یا نوازشی عاشقانه
کنیم .
شکسپیر
 |
 |
