خیلی زیبا بود.زیبایی اش در همان لحظه اول تمام وجودم را تسخیر کرد.آنقدر زیبا بود که دلم نمی خواست حتی لحظه ای چشم از چشمانش بردارم.چشم هایش آیینه زندگی بود.سرشار از صداقت و یکرنگی.

احساس می کردم که او لیاقت به دست آوردن همه چیز را دارد. احساس می کردم تمام کائنات فقط به خاطر او در گردش و تکاپو هستند.اگر به خودش ایمان پیدا می کرد می توانست حتی کوه ها را جابه جا کند.در مقابل ایمان و اراده او همه کاری شدنی بود.ارزش او بیش از این بود که لحظه هایش را با ناراحتی های عادی روزمره امغم انگیز کنم.روح یگانه و خلاق و بی انتهای او در قالب جسمی دوست داشتنی در این دنیا نمایان شده بود.و این فرشته زمینی تمام وجودم را از عشق خود لبریز کرد.به نظر من او ارزشمندترین کسی است که هرروز در آیینه نصب شده به اتاقم می بینم.آخر من عاشق کسی هستم که هر موقع در آیینه نگاه می کنم با چشم هایش به من سلام می کند.دوستت دارم ای فرشته زمینی.

در زندگی درنگ کن و بیاندیش،قبل از هر عکس العملی فکر کن،صبور باش ببخش و فراموش کن،بگذار و بگذر.از یک نفر گرفته تا هزاران نفر،همه رادوست بدار.مادر ترازا می گوید اگر مدام در مورد مردم قضاوت کنی، دیگر برایت وقتی باقی نمی ماند تا آنها را دوست بداری.

آرزو....تو ذهن همه ی ما آرزو یعنی یه چیزِ دست نیافتنی، آرزوهایی که داشتیم و بهشون نرسیدیم و آرزوهایی که الانم می کنیم ، با همین فکرِ...."دست نیافتنی". اصلا وقتی بِهمون میگن قشنگترین آرزوت چی بوده و تا حالا بهش رسیدی ؟! با یه اندوهی که سعی می کنیم دلتنگی از گذشته  نشونش بدیم، میگیم چی؟ آره همونی که هممون می گیم"نههههههههههه" ولی میدونی چیش خوبه؟!! اون امیدی که تا آخرین روزِ زندگیت تو دلِ کوچیکت برای رسیدن بهش داری...فک میکنم این قشنگترین چیزِ وجود آرزوست...نمیدونم!!!شاید اگه بهش برسی دیگه آرزو نیس...وقتی کوچولوتربودیم اصلا همچین فکری از نهایت آرزو نداشتیم...اونا چشاشونو می بندن و آرزو می کنن...تمامِ وجودشونو بکار می برن تا قشنگترین آرزوشونو بگن...الان اگه تو هم چشاتو ببندی می تونی قشنگترین آرزوتو بگی؟!

بیاین قانونِ تلخ آرزوها رو بشکونیم...بیاین باز چشامونو ببندیم و قشنگترین آرزوهامونو با تمام وجود به دلمون بگیم، ولی این بار فقط امیدوار نباشیم که میرسیم....بلکه باید مطمئن باشی که بهش میرسی...

همه ی اینارو گفتم تا برسم به اینکه بهتون بگم ،چند روز پیش دعوت شدم به آرزو بازی(دعوت نامه اینجاس).تا قبل از این دعوت نامه اصلا به آرزوهام فک نکرده بودم...به اینکه اصلا تا حالا به هیچ کدومشون رسیدم!!!هنوزم اون آرزو رو دارم...هنوزم بهش امید دارم؟!فک کردن بهشون تو این چند روز قشنگ بود.

 قانونِ بازی اینه که باید 5 تا از آرزوهاتو بگی...پس گوش کنین:

 وقتی 7 و8 سالم بود آرزو داشتم که خیلی زود بزرگ شم.دنیای آدم بزرگا واسم قشنگ بود .اصلا همش تو جمع آدم بزرگا میچرخیدم.یادمه همیشه دختر دایی مو که 3 ماه از من بزرگتر بود و الان 2 سالِ که رفته قاطی مرغا و من هنوز با بروبکسِ جوجه می چرخم) نصیحت می کردم که این کارو بکن اون کارو نکن(چه عقل کلی میدونستم خودمو!!)...حالا به اون سنی که دوست داشتم رسیدم...پس به آرزوم رسیدم پس خدایا دستت مرسی که گذاشتی تا الان مهمون این دنیات باشم و با سنی که آرزوشو داشتم زندگی کنم...فقط همین

همیشه آرزو داشتم که یه آرشیتکت بشم تا خونه ی عزیزمو قشنگتر از اونی که هست بسازم تا 6 روز اول عید که 5 تا خاله هام با 2 تا دایی هام اونجان زیباترین روزامون باشه با یه باغ پر از گوجه سبز و گیلاس...ولی الان خونه ی عزیزم هیچ تغییری نکرده و هنوزم با یه نمه بارون بوی عاشقونه ی کاهگل دیوار باغو میتونی بشنوی ...باغشم پر شده از درخت انار و انجیر . 

آرزو داشتم و دارم تا زودتر خاله بشم...ولی این زودتر هنوز نیومده ولی میاد...همین نزدیکی هاست 

آرزو دارم تا  همه ی آرزوهای مامان و بابایی رو که به خاطرِ من، بیخیالِ خیلی هاش شدن یه روزی تو همین نزدیکیا واقعی شون کنم...شاید اینجوری بتونم یه کوچولو جبران کنم

و آرزوی آخر اینکه اون خوشبختی رو که دوست دارم، بیشتر از همیشه حس کنم، از الان تا هر وقت که بوی بارون و میشنوم.

ممممم...تموم شد؟!! یکیش موند. نه دیگه اون آرزو و نمیشه گفت ....آدم بیجنبه زیاد میاد اینجا .البته بلا نسبت شما دوستای عزیزو نازنینم...پس آخری و بیخیل

خوب بازی من هم تموم شد و خیلی ها تو این بازی با من شریک بودن وهستن. ولی الان که از بالا دارم نیگا میکنم همشون دست یافتنین...به راحتی

حالا من فقط یکی و باید دعوت کنم اینجا ،اونم اگه گفتین کیه؟!!!

ممممممم.....شازده کوچولوی ما....پس ما منتظریم  (هر چند که من خیال می کنم که بزرگترین آرزوتو می دونم و همیشه واسه رسیدنت دعا میکنم ولی باز دوست دارم همشو بدونم و بشنوم)

در رویاهایم دیدم با خدا گفتگو می کنم

خدا پرسید : پس تو می خواهی با من گفتگو کنی ؟

من در پاسخ گفتم اگر وقت دارید ؟

خدا خندید ...وقت من بی نهایت است

... در ذهنت چیست که می خواهی از من بپرسی ؟

پرسیدم :  چه چیز بشر، شما را سخت متعجب می سازد ؟

خدا پاسخ داد : کودکیشان ...

این که آنها از کودکیشان خسته می شوند ، عجله دارند که بزرگ شوند ، و بعد دوباره پس از مدتها آرزو می کنند که کودک باشند

... این که آنها سلامتی خود را از دست می دهند تا پول به دست آورند ، و بعد پولشان را از دست می دهند تا دوباره سلامتی خود را بدست آورند

... اینکه با اضطراب به آینده می نگرند و آن را فراموش می کنند ، و بنابراین نه در حال زندگی می کنند و نه در آینده

...اینکه آنها به گونه ای زندگی می کنند که گویی هرگز نمی میرند و به گونه ای می میرند که گویی هرگز زندگی نکرده اند

دستهای خدا دستانم را گرفت برای مدتی سکوت کردیم و من دوباره پرسیدم به عنوان پدر می خواهی کدام درسهای زندگی را فرزندانت بیاموزند ؟

او گفت :

بیاموزند که آنها نمی توانند کسی را وادار کنند که عاشقشان باشد، همه کاری که آنها می توانند بکنند این است که اجازه دهند خودشان را دوست داشته باشند،

بیاموزند که درست نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند،

بیاموزند که فقط چند ثانیه طول می کشد تا زخمهای عمیقی در قلب آنان که دوستشان داریم ایجاد کنیم اما سالها طول می کشد تا آن زخمها را التیام بخشیم

بیاموزیم که ثروتمند کسی نیست که بیشترین ها را دارد کسی است که به کمترین ها نیاز دارد

بیاموزند که آدمهایی هستند که آنها را دوست دارند فقط نمی دانند که چگونه احساساتشان را نشان دهند

بیاموزند که دو نفر می توانند با هم به یک نقطه نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند

بیاموزند که کافی نیست فقط آنها دیگران را ببخشند بلکه آنها باید خود را نیز ببخشند...

من با خضوع گفتم از شما به خاطر این گفتگو متشکرم آیا چیز دیگری هست که دوست دارید فرزندانتان بدانند

خداوند لبخند زد و گفت فقط اینکه بدانند من اینجا هستم

خانه، بازهم خانه

من دوست دارم هروقت که بتوانم، اینجا باشم

هروقت که خسته و یخ زده به خانه می رسم

گرم کردن استخوان هایم در کنار بخاری، خوش است

آن دورها، آن سوی کشتزار

بانگ ناقوس آهنین

مومنان را به زانو زدن فرا می خواند

تا به نجوای آرام وردهای جادویی گوش فرا دهند

Pink Floyd

یادگاری از حسین پناهی

در این سکوت 

 حتی  صدای سازم هم آرامم نمی کند !!

دل من باز کوچک شده است

حداقل 5 نفر در این دنیا ترا دوست دارندآنقدر که حاضرند به خاطر تو بمیرند

حداقل 15 نفر در این دنیا تورا به دلایلی دوست دارند.

تنها دلیلی که ممکن است کسی از تو متنفر باشد این است که می خواهد مثل تو باشد.

یک لبخند تو می تواند برای هرکسی خوشبختی بیاورد حتی اگر او از تو خوشش نیاید

هر شب کسی با فکر تو به خواب می رود

 

تو برای یک نفر یک دنیایی

بدون تو شاید کسی نتواند به زندگی ادامه دهد

تو فردی بخصوص و بی همتایی اما به روش خودت
 
کسی که تو حتی از وجودش بی خبری تورا دوست دارد

وقتی احساس می کنی دنیا به تو پشت کرده ، نگاهی بینداز ، بیشتر مانند این است که تو به دنیا پشت
کرده ای.
 
وقتی که فکر می کنی شانسی نداری به آنچه که می خواهی برسی ، به آن نخواهی رسید اما وقتی به خود ایمان داری دیر یا زود به آن خواهی رسید

همیشه شکایاتی را که به تو می شود به یاد داشته باش و کلمات زشت آن را فراموش کن

همیشه احساست را بیان کن به این ترتیب دیگران از آن باخبر می شوند

اگر دوست خیلی خوبی داری زمانی برایش بگذار تا دریابد که چقدر برایت باارزش است

 تو باید دوست فوق العاده ای باشی چرا که این مطالب را می خوانی

به آرامی آغاز به مردن می کنی،

اگر سفر نکنی،

اگر چیزی نخواهی،

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،

اگر از خودت قدر دانی نکنی.

به آرامی آغاز به مردن میکنی

زمانیکه خودباوری را در خودت بکشی،

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.

به آرامی آغاز به مردن میکنی،

اگر برده عادات خود شوی،

اگر همیشه از یک راه تکراری بروی،

اگر روزمرگی را تغییر ندهی،

اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،

یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی،

اگر از شور و حرارت،

از احساسات سرکش،

و از چیزهائی که چشمانت را به درخشش وا
می دارند

و ضربان قلبت را تندترمی کنند،

دوری کنی.

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی،

اگر هنگامیکه با شغلت، یا عشقت شاد نیستی،
آنرا عوض نکنی،

اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی،

اگر ورای رویاها نروی،

اگر به خودت اجازه ندهی

که حداقل یک بار در تمام زندگیت

ورای مصلحت اندیشی بروی.

امروز زندگی را آغاز کن!

امروز مخاطره کن!

امروز کاری بکن!

نگذار که به آرامی بمیری!

شادی را فراموش نکن!

 نه حوایی بود نه آدم
نه شیطان بود نه وسوسه
نه سیب سرخی
نه هیچ افسانه دیگر،
فقط احساس عشقی بود
در رگهای یک زن
و قلبی که می تپید
برای یک مرد،
و داستان آفرینش این بود.

به سراغ من اگر می آیید،
پشت هیچستانم.
پشت هیچستان جایی است.
پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است
که خبر می آرند، از گل واشده دور ترین بوته خاک.
روی شن ها هم، نقش های سم اسبان سواران ظریفی
است که صبح
به سر تپه معراج شقایق رفتند.
پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،
زنگ باران به صدا می آید.
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.
***
به سراغ من اگر می آیید،
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بر دارد
چینی نازک تنهایی من.

خداحافظ.
[عناوین آرشیوشده]